Pałac wzniesiony został ok. 1785 roku dla księcia Antoniego Barnaby Jabłonowskiego. Ukończony przed 1790 rokiem zaprojektowany prawdopodobnie przez architekta Dominika Merliniego. Jak podają źródła mógł on być połączony ćwierćkolistymi galeriami z oficynami lub murem biegnącym między lewą oficyną a pałacem. Tworzył on zamknięcie dziedzińca od strony południowej. Jednakże na pocz. XX w. wzmiankowana jest zamiast muru galeria mieszcząca sień, dwie spiżarnię i kuchnię.

Pałac jest budowlą murowaną z cegły, w całości podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym pokrytym blachą. Kondygnacja piętra znacząco niższa od parteru. W murach piwnic widoczna wtórnie użyta późnogotycka lub renesansowa cegła, prawdopodobnie pochodząca z rozbiórki zamku wzmiankowanego na 1680 rok. Budynek wzniesiony został na planie prostokąta z portykiem na osi elewacji frontowej wspartym na 4 kolumnach toskańskich z tympanonem z tarczami herbowymi księcia Antoniego Jabłonowskiego i jego żony Tekli z Czapliców otoczonymi girlandami i gałązkami lauru z podwieszonymi orderami Orła Białego i św. Stanisława. Do dnia dzisiejszego zachował się układ wnętrz pałacu.

Prawie we wszystkich pomieszczeniach zachowała się bogata dekoracja sztukatorska i malarska, która pochodzi z 1785 – 90 roku, uzupełniona w XX w. Meble i okrągłe klasycyzujące w formie piece pochodzą z 2 poł. XIX w. W elewacji ogrodowej trójboczny ryzalit. Elewacja pałacu tynkowane z zachowanym wystrojem architektonicznym, naroża pałacu boniowane, okna parteru prostokątne, piętra kwadratowe ujęte w ozdobne obramowania.

W 1902 roku do pałacu dobudowano skrzydło północne na planie litery L, dwukondygnacyjne z mieszkalnym poddaszem. Dach mansandrowy kryty pierwotnie łupkiem obecnie blachą. Elewacje podobne do elewacji pałacu o identycznych podziałach i podobnym wystroju. Po 1919 roku pałac w Racocie służył jako rezydencja dla prezydenta Rzeczypospolitej. Obecnie w dobudówce znajduje się część hotelowa. Pałac należy do dobrze utrzymanych obiektów zabytkowych. Ostatni kapitalny remont elewacji i wnętrz ukończono latem 2003 roku.

Oficyna południowa – zbudowana przed 1773 rokiem rozbudowana ok. 1900 roku, remontowana po 1945 roku, parterowa z mieszkalnym poddaszem, zbudowana na rzucie prostokąta. W elewacji frontowej dwuosiowy pseudoryzalit, zwieńczony szczytem i 4 analogicznie lukarny. Okna parteru ujęte w obramienia. Dach mansandrowy, kryty dachówką. Po 1919 roku użytkowana jako dom dyrektora stadniny. Przy zachodniej elewacji znajduje się wmurowana w niewielki głaz narzutowy tablica upamiętniająca 50 – cio lecie Stadniny Koni.

W elewacji frontowej natomiast wmurowana jest tablica poświęcona Władysławowi Siemiańskiemu, założycielowi i dyrektorowi stadniny.

 

Bibliografia:

Wikipedia.

Marcin Libicki, Piotr Libicki: Dwory i pałace wiejskie w Wielkopolsce.

"Dawne Budownictwo Folwarczne" - Majątki Wielkopolski.